Vier maanden voor vertrek kreeg hij pas groen licht voor deelname, waardoor hij in allerijl moest trainen om klaar te zijn voor deze extreme uitdaging. Zijn oorspronkelijke doel? Afvallen. Maar hoewel dat niet helemaal gelukt is, neemt het niets weg van de krachttoer die hij leverde in Marokko.

Wat dreef hem om zo’n uitdaging aan te gaan? Hoe vond hij de mentale kracht om door te zetten, zelfs wanneer de omstandigheden zwaar waren? Frank vertelt over zijn ervaringen, de uitdagingen en wat het voor hem betekent om zichzelf te blijven uitdagen. 
Lees verder en ontdek hoe hij deze tocht beleefde en waarom zo’n doel meer betekent dan alleen de fysieke prestatie.

Frank, je hebt maar liefst 670 kilometer en 8176 hoogtemeters afgelegd door de woestijn van Marokko. Wat ging er door je heen toen je over die finish kwam?

Vooral 'contentement'. De omstandigheden waren heel zwaar en dan zo'n uitdaging tot een goed einde brengen, maakt je toch trots op jezelf. Wie me kent, of al bezig hoorde bij Athos, weet dat ik hard kan vloeken of 'lelijkdoen' als er iets tegenzit, om dan met de vrijgekomen energie opnieuw te proberen. Ik heb in Marokko een paar keer gevloekt, en zeker toen we de laatste anderhalve kilometer door het losse zand van de duinen van Merzouga moesten. Maar eens de finishboog in zicht haalt de trots sowieso de bovenhand.

Je hoorde slechts drie maanden voor de start dat je kon deelnemen. Hoe heb je je in die korte tijd fysiek en mentaal voorbereid op zo’n intensieve uitdaging?

Mijn schoonbroer stond op de wachtlijst en kreeg eind juni de melding dat hij alsnog kon deelnemen en hij vroeg mij mee. Omdat ik zes maanden niet had mogen fietsen door een operatie aan een urineleidervernauwing, vond ik dat een mooi doel om voor te trainen. De mentale voorbereiding bestond vooral uit 'negatie' : niet te veel denken en lezen over wat ons daar te wachten zou staan. Het feit dan Ann mij aangeraden (of was het verplicht) had om een elektrische mountainbike aan te schaffen gaf me ook wat gemoedsrust. Voor de fysieke voorbereiding ben ik gestart met een nulmeting na 6 maanden niet op de fiets te hebben gezeten. Of beter een 'onder-nul-meting', want de waarden die daaruit kwamen toonden de noodzaak om gericht te trainen. Hoewel er dus elektrische ondersteuning voorzien was, heb ik me enkel op de koersfiets voorbereid. Halverwege september deed ik een nieuwe FTP-test, en daaruit bleek een verbetering van 12%. Dan nog wat gewoon worden aan de MTB, en ik dacht dat ik er klaar voor was. Ondertussen moest mijn schoonbroer afhaken om medische redenen en heb ik mijn jongste broer kunnen overtuigen om mee te gaan.. Net voor Roc du Maroc kreeg ik van Bert Duyck nog de raad om vooral 'te genieten', en ik moet zeggen dat die raad mij heel de tijd bijgebleven is en me geholpen heeft om vol te houden. Want inderdaad : Wat je daar meemaakt en ziet, overstijgt vele malen de energie die je ervoor nodig hebt.

Je bent enorm graag gezien bij Athos, je brengt altijd bakken humor en enthousiasme mee. Echter, je begon je traject bij Athos met het doel om af te vallen. Nu is dat niet helemaal gelukt, wat ongetwijfeld wat gemengde gevoelens oproept. Hoe kijk je daar op terug?

Ik kwam inderdaad vol goeie moed binnen bij Athos om sterk af te vallen. Wellicht ben ik daar wat te ambitieus geweest in mijn doelstelling wat het aantal kilo's betrof en heb ik ook mijn eigen karakter om echt een andere levenstijl aan te meten overschat. Op een gegeven moment was ik wel 8 kg vermagerd, maar ik kon het niet vasthouden. Wat ik echter wel voelde, was dat ik veel sterker werd. Door mijn operatie mocht ik niet meer fietsen, maar kon ik gelukkig nog naar Athos komen trainen en zo legde ik toch de basis om te kunnen doortrainen voor Roc du Maroc. Helemaal content ben ik dus niet over mijn traject, maar de oorzaak daarvan zoek en vind ik volledig bij mezelf. Bovendien heb ik bij Athos heel veel mensen leren kennen die allemaal het beste van zichzelf geven tijdens het uur dat ze daar aanwezig zijn, maar die ook mekaar motiveren om door te gaan, en dat alleen is al heel veel waard.

Deze challenge was geen race, maar eerder een expeditie door ruig terrein met bivaknachten in tenten en soms gebrekkige nachtrust. Hoe heb je die omstandigheden ervaren en welke impact had dit op de hele ervaring?

Enerzijds zit je met 320 lotgenoten in hetzelfde schuitje, de omstandigheden zijn voor iedereen dezelfde. Je kan ook niet terug, dus moet je doorgaan. De prachtige landschappen en het fietsen zoals je dat bij ons in ieder geval niet kan, maken veel goed. Gaandeweg voel je de vermoeidheid wel opbouwen natuurlijk, maar tegelijkertijd stijgt de 'moral' en kom je stap voor stap dichter bij het einddoel. We hadden bovendien het geluk om geen mechanische pech of lichamelijke ongemakken (buiten wat zadelpijn) te ervaren. De bijzondere omstandigheden maken eigenlijk de fysieke prestatie nog mythischer. Ik kan wel zeggen dat Roc du Maroc het meest extreme is wat ik totnutoe in mijn 'jonge' leven heb uitgestoken.

Wat betekent het voor jou om zo’n grote uitdaging aan te gaan? Hoe belangrijk vind je het om doelen te stellen en jezelf te blijven uitdagen?

Voor mij zijn uitdagingen de brandstof om bezig te zijn, en broodnodig om toch de nodige trainingsarbeid te leveren. Zonder doel kan ik mij niet blijven motiveren. Na Roc du Maroc zei ik : 'dit nooit meer', maar nu ben ik toch aan het zoeken naar iets voor volgend jaar, weliswaar minder extreem. Wat uitdagingen betreft : ik heb goeie herinneringen aan de Augustus-challenge van een paar jaar terug bij Athos waar je als groep zo veel mogelijk MyZone-punten moest halen. Hoe we daar als team, van volslagen onbekenden, elkaar motiveerden om toch maar de overwinning binnen te halen, was een prachtige ervaring. Voor de beloofde barbecue moeten we wel nog eens afspreken :-)